وَأَطِیعُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ
اطاعت یعنی اینکه به تمام حجت‌ها و آنچه بر دوش ما نهاده شده است عمل کنیم.
قرآن می‌فرماید که مومنان وقتی بینشان مشاجره‌ای در می‌گیرد و پیامبر بین آنها حکم می‌کند، دیگر -بعد از آن حکم- ذره‌ای غبار کدورت بر دلشان نمی‌ماند؛ مومن این گونه است. تسلیمِ امر پروردگار است.
زمانی که یک ملتی اینجور تحت فرمان خدا قرار گرفت؛ آن‌موقع لطف پروردگار شامل حالشان می‌شود و به اوج عزت و آقایی می‌رسند.
وَسَارِعُوا إِلَىٰ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّکُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِینَ
ای انسانی که سبقت می‌گیری و همت می‌گماری برای زندگی دنیا! این دنیا برای تو کم است...
اسلام نمی‌گوید که در خانه بنشین و دست به هیچ کاری نزن. می‌گوید اهل سرعت و پیشی گرفتن باش؛ اما به سوی چیزی ارزشمند؛ به سوی چه؟! الی مغفرة من ربکم...
قرآن می‌گوید که سبقت بگیر، سرعت داشته باش ولی زمین و آسمان برای تو کوچک است؛ به سوی مغفرت و بهشتی برو، که هم عرض تمام آسمان و زمین است.
به سوی مغفرت بشتاب...
مغفرت یعنی چه؟! یعنی جبران یک خلا و کمبود.
جبران یک زخم و خلائی که به وسیله‌ی گناه در روح ما پدید آمده است.
مثلا یک فردی قرار است به جایی برود، اما کاهلی می‌کند و یک‌ساعت در یک قهوه‌خانه استراحت می‌کند(گناه) حال باید سرعت بگیرد و سریع‌تر خودش را به مقصد برساند؛ مغفرت الهی هم اینگونه است.
خداوند نمی‌گوید که وقتی خطایی از تو سر زد، ما نمی‌بخشیم. نه؛ اتفاقا خداوند غفار است. اما به شرطی که آن گناه جبران شود. خداوند گناهان را می‌بخشد اما برای کسی که توبه کند و عمل صالح انجام دهد(لمن تاب و آمن و عمل صالحا) و انسان شایسته است که به سوی این مغفرت و بهشتی که هم‌‌عرض تمام آسمان‌ها و زمین است مسابقه بدهد و سرعت بگیرد.
