إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ آیَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِیمَانًا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ
در اینجا پنج صفت برای خداوند ذکر شده است.
می‌گوید که منحصرا مومنان این‌گونه‌اند که هنگامی که یاد خدا می‌شود، دلهایشان به بیم می‌آید.
ممکن است کسی بگوید من گناهی نکرده‌ام و بیمی هم ندارم؛ اما این بیم با بیمی که انسان در برابر قاضی دارد متفاوت است.
این بیم ناشی از گناهان آینده نیست، این بیم به خاطر ترس از این است که نکند در این درگاه عظیم از راه مستقیم منحرف شود و این با معرفت حصول می‌شود.
برخی‌ها می‌گویند که وقتی ائمه تضرع می‌کردند، تصنعی بوده است و قصدشان این بوده است که ما یاد بگیریم.
اما این‌گونه نیست؛ آنها صرفا معرفتشان نسبت به این دستگاه عظیم بیشتر از ما بوده است.
